DENIS DE MOT
Ziehier een buitengewoon kunstenaar. Hij is figuratief per allusie. Abstract, maar verwijzend naar elementen uit de natuur die hij observeert door een gevoelige filter. Zo kan het sinds eeuwen gebruikelijke onderscheid tussen figuratief-abstract niet de essentie van zijn werken omschrijven. Maar waar haalde hij zijn inspiratie dan,
toen hij 25 jaar geleden als autodidact begon te schilderen ?
Als men naar de kunstenaar luistert in een interview afgenomen door Caroline Bricmont (na twee eerdere catalogi van 2009 en 2016 waar de kunstenaar geïnterviewd werd door Martine Ehmer en Yves De Vresse), begrijpt men hoezeer de conflictueuze (maar vruchtbare) verhoudingen tussen lijn en vorm, lijn en oppervlak en tussen getekende streep en gekleurd vlak, belangrijk zijn voor de schilder. Wat is de uitkomst van die confrontatie van tegengestelden ? Dat is de vraag die Denis De Mot zich dagelijks stelt als hij schildert, en dit buiten elke figuratieve referentie. En dat is wat hij oplost ! Meer nog, de formele verbeeldingen van de kunstenaar zouden op een intuïtieve manier kunnen overeenkomen met tot nu toe onbekende assemblages van de natuur.
Denis De Mot behoort tot een generatie van Belgische kunstenaars die de meest vruchtbare werken hebben geproduceerd, wat de Stichting Gaston Bertrand in hem heeft herkend toen hem de tweejaarlijkse Prijs werd toegekend in 2021.
Serge Goyens de Heusch – oktober 2022
………………………………………………
Denis De Mot : Schilderijen 2017-2022
Na Denis De Mot (1955) en zijn werken gedurende een twintigtal jaren gevolgd te hebben waag ik een poging om de « constanten» die altijd weer in zijn werken primeren, te ontraadselen.
Deze autodidactische schilder definieert zijn werken als een oefening in traagheid die hij tot uiting brengt op een voorbereide ondergrond. Het is daar waar lengte van Tijd de oneindigheid van Ruimte ontmoet. Het is ook daar waar hij in een korte tijdsspanne een bewegend en levendig spoor trekt.
De tot in de diepste lagen van de materie bewerkte ondergrond getuigt hiervan. Hierop schildert hij lagen, zijn compositie beginnend met het hardste medium (acrylverf) gevolgd door het zachtste (plakkaatverf). Door herhaaldelijk afschuren creëert hij daarna een samenspel van inkervingen en krassen, rekening houdend met de onvermijdelijke en weloverwogen specifieke eigenschap van elk medium. « Het is zoals het opwekken van de toevalligheden van het bestaan », zegt hij. Een spiritueel en zelfverzekerd oeuvre.
Wat maken de voorbije vijf jaren zo bijzonder ? De intentie van de kunstenaar is nog altijd “om het verleden tevoorschijn te brengen”; het geheugen wordt met de tand des tijds op de proef gesteld.
Het lijkt ons dat Denis De Mot Plato’s definitie van Tijd kruist : « De Tijd is het bewegende beeld van de Eeuwigheid, onbeweeglijk ».
Het lijkt er op dat de meest recente composities ons op een zinspelende manier verwijzen naar dit conceptuele huwelijk tussen Tijd en Ruimte. Met een persoonlijke symboliek nodigt de kunstenaar ons uit tot deze bewustwording.
De toeschouwer ziet een ondergrond die heden vlakker is, bijna zonder toevalligheden of oneffenheden uit het verleden. Een manier om de lengte van de Tijd, beperkt in de Eeuwigheid, bloot te leggen. Een concept dat de mensheid nog altijd niet duidelijk kan definiëren. Maar deze kunstenaar geeft ons hier zijn persoonlijke visie in meerdere monochromen met een grijs moiré effect.
De tijd van de beweging resulteert op zijn beurt in een nieuwe weergave. Fijne lijnen worden vandaag verweven tot complexe netwerken, scharnierend en vierhoekig of driehoekig, visueel aaneengekoppeld door spanschroeven. Door hun wazige aantrekkingskracht en herhalingen nemen we een beweging waar, in spirituele zin. Doen ze ons niet denken aan de verwachting van een onbeschrijfelijke uitdaging ? Dit doende, zou Denis De Mot een tot nu toe ongeziene scherptediepte en dimensie met symbolische waarde introduceren ?
De lengte van de Tijd en Eeuwigheid gaan samen met de Tijd van het Leven en zijn onzekerheid, maar ook met de veroverende strijd van het gevoel die het tot leven brengt.
Michel Van Lierde – oktober 2022
…………………………………………………..
De schilderijen op PVC-panelen van Denis De Mot tonen een aangeboren talent voor harmonie en elegantie. Op zich heeft dit werk niets wereldschokkends, integendeel. Het getuigt eerder van een meditatieve rust. Natuurlijk hadden wij dit werk niet met zoveel fascinatie bekeken, indien er niet hier en daar wat ongedisciplineerdheid was opgedoken om het beschilderd oppervlak interessant te maken. Krassen, onzuiverheden, afschilferingen, … Alsof de tentoongestelde werken deel zouden uitmaken van een grotere realiteit. De schoonheid van ruwe oppervlakken gaat hier gepaard met subtiel kleurgebruik. Grote klasse.
Yves De Vresse, kunstcriticus
Juni 2008
………………………
Denis De Mot toont vlakke momenten. Hij bakent een aards parcours af. De adem van okers, de densiteit van roden wit dooraderd, de vibrato van een uiterst tastbare grijze partituur, de zomerse aardekorsten, … alles gaat hier over in de wereld zijn. Het oeuvre van De Mot is een planeet waarop humus bij beekjes loopt. De Mot is geen realist en nochtans is zijn enige en onvermoeibare banier aan elkaar genaaid van voren en aardse wellust. Bekijk het als adelbrieven van beloofde vruchtbaarheid.
Jo Dustin, kunstcriticus
Mei 2008
………………………
Denis De Mot is weer helemaal zichzelf met zijn werk dat er een is van groot geduld. Hij geeft toe traag te zijn, ik zou eerder zeggen : wijs, want deze schilder wendt de tijd aan als gegevensbank voor een nimmer aflatend onderzoek. Op neutrale PVC-panelen, met ingetogen en weinig aanwezige kleuren brengt hij fragmenten van de tijd aan, tekens en schaduwen, discrete maar essentiële dingen om de toeschouwer binnen de vervlogen tijd te leiden. Sinds de enkele jaren dat hij tentoonstelt herneemt hij onafgebroken het onderzoek naar de onzichtbare sporen van het leven. Hij behandelt ze op een bedachtzame manier, met een bijzondere aandacht voor het uiteindelijk resultaat. Zijn sfumati verbergen te scherpe waarheden en leiden het oog af van absolute zekerheden. Ver weg van felle kleuren zegt Denis De Mot, hardnekkige autodidact, “tijd te bouwen”. Een tentoonstelling waarbij de tijd even blijft stilstaan…
Anita Nardon, kunstcriticus
Mei 2008